خدايا فقط تو را مي خواهم.....باور کرده ام که فقط تويي سنگ صبور حرف هايم

مي ترسم از اينکه بگم دوسش دارم...اون نمي دونه که با دل من چه کرده...نمي دونه که دلي رو اسير خودش کرده

هنوز در باورم نيست که دل به اون دادم و اون شده همه هستي ام

روز هاي اول آشنايي را بياد مياورم آمدنش زيبا بود ...آنقدر زيبا حرف مي زد که به راحتي دل به او باختم و او شد اولين عشقم در زندگي

بارالها گويي تو تمام زيبايي هاي عالم را در چهره و کلام او نهاده بودي

واين گونه مرا اسير او کردي و دل کندن از او شد برايم محال و داشتنش بزرگترين ارزويم در زندگي

حالا که عاشقش شدم تو بگو چه کنم که تنهايم نگذارد....خدايا امشب به تو مي گويم چون تو تنها مونس تنهايي هايم هستي..

چگونه بگويم بدون او مي ميرم....او رفته و در باورم نيست نبودنش...

خود خوب مي دانم او مرا کودکي فرض کرد که نمي داند عشق چيست و براي عاشقي حرمتي قائل نمي باشد

مرا به بازي گرفت يا شايد....نمي دانم.....دگر هيچ نمي داني.. اعتراف مي کنم نفسم به بودن او وابسته است

بعد رفتن او دگر اين نفس را هم نمي خواهم....حال تو بگو چه کنم ؟

بار خدايا دوست دارم مرا بفهمد حتي براي يه لحظه

 بیا تا قصه نیمه تمام عشق را با شیرینی به پایان برسانیم

برگرد تا قصه من و تو پایانش تلخ و غم انگیز نباشد

دلم برای لحظه های دیدار با تو تنگ شده

چه عاشقانه نگاهم می کردی و حرف می زدی

چرا رفتی از کنارم؟

تو رفتی و من تنهای تنها در این دنیای بی محبت

با چند خاطره ماندم

برگرد تا دوباره آن خاطره های شیرین باهم بودن تکرار شود

دلم بد جور برای تو برای حرف هایت تنگ

صدای خنده هایت تنگ شده

با آمدنت من را دوباره زنده کن

واحساس را دوباره در وجودم شعله ور کن

تا عاشقانه تر از همیشه از تو آن عشق پاکت بنویسم

چطور بگم که دلتنگ توام تویی که مونس شب های دل بی قراری ام بودی

چطور بگم که باغ دلم به غم نشسته واز دوری تو دلتنگ شده؟

چطور بگم که وجود تو... گرمای صدای دلنشین توبه من آشفته

زندگی می بخشه؟

چطور بگم که این دل بی طاقت بهانه تو را می گیرد؟

چطور بگم که دستانم گرمی دستانت را می خواهد؟

ای تنهاترین ستاره زندگی من

پشت پنجره دل تنگم به انتظار لحظه با تو بودن می مانم

تا با آمدنت دل بی قرارم را آرام کنی

زندگی زیباست ، اگر روح آزاد عشق و محبت اسیر زندان فراموشی دل نگردد و خزان یأس گلبوته های امید بهار جان را در وسعت انتظار زرد خویش ، مدفون نسازد زندگی زیباست اگر عقده های زخمی بزرگ ، طپش زیستن را از قلب کوچک کبوترها نرباید و در ذهن شلوغ بیشه زار اندیشه ، مرگ نیلوفرهای وحشی نروید زندگی زیباست اگر لب خوفناک تیرها ، خون بیدهای مجنون را در جام سبز لیلای چمن نریزد و دست بی خبر طوفان ، گل خواب را در صدف آبی باغ پرپر نکند زندگی زیباست اگر کنار جویباران نیم خفته ، غزالهای خسته دشت از آغوش وهم و هراس بگریزند و در بال رویاهای شیرین به آن سوی حصارهای شب سفر کنند زندگی زیباست اگر خرمن هستی جنگل در خشم آتشین تندر نسوزد و خاکستر سیاه مرگ تن پوش درختان بی پناه و محزون نگردد زندگی زیباست اگر پری مهربان قصه ها از بستر خاطره ها برخیزد و در معصومیت و صداقت ناب کودکان همواره زنده بماند زندگی زیباست اگر هوای نگاه تو از آه سینه سوز خاکهای افسرده بارانی شود و مسیح دستانت در کالبد دستهای مرده بذر حیات و رویش بپاشد زندگی زیباست اگر من و تو در کشتزار قلبمان گلی بکاریم که هیچ کس را یارای چیدن آن نباشد و هیچ اشکی جز اشک شبانه عشق رخسار زیبایش را نشوید زندگی زیباست حتی برای تو که هم آغوش رنج و حرمانی و آفتاب شادی رابه خنجر زهر آلود شب غم سپرده ای آری زندگی برای تو نیز زیباست زیرا روزی مهمانی عزیز در خانه دلت را خواهد زد و با حضورش زندگی را از نو به تو تقدیم خواهد کرد مهمانی که عشق نام دارد

نظرات شما عزیزان:

m

ساعت18:35---23 آذر 1391

سلام

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: